گروه خودروسازی رنو از مدت‌ها قبل به فکر تولید خودروهایی با حداقل میزان آلایندگی و سازگاری با محیط زیست بود. کانسپت ECO2 بر گرفته از تندر ۹۰ بخشی از این تلاش‌ها بود.

به گزارش خودروم، همه ما تندر ۹۰ را به خوبی می‌شناسیم. محصولی که از رومانی و با نام اصلی داچیا لوگان از گروه خودروسازی رنو وارد بازار ایران شد. خودرویی که به دلیل استهلاک کم به شهرت فراوانی دست یافت و حالا هم زمزمه‌های تولید مجدد آن با نام سایپا کادیلا به گوش می‌رسد. اما با وجود مرگ تندر ۹۰ و تلاش برای احیاء مجدد آن این خودرو اکنون در جدیدترین نسخه خود شرق قاره اروپا را در می‌نوردد و متأسفانه فعلاً خبری از آن در بازار ایران نیست. ولی داستان تندر ۹۰ با کانسپت جاودانه ECO2 بسیار شنیدنی است.

در سال ۲۰۰۷ گروه رنو به توسعه پایدار اهمیت فراوانی می‌داد. به همین خاطر نیز اولین خودروی سبز این خودروساز بر پایه تندر ۹۰ یا داچیا لوگان ساخته شد. کانسپت ECO2 نمونه‌ای اولیه، جالب و قابل مقایسه با نسخه تولید این محصول بود و حتی می‌توانست نسبت به نمونه بنزینی بسیار کار آمدتر باشد. ما در رابطه با محصولی کاملاً الکتریکی صحبت نمی‌کنیم. بلکه منظور ما تندر ۹۰ بیودیزل است.

مشخصات فنی کانسپت ECO2

کانسپت داچیا لوگان ECO2 برای رقابت در چالش Bibendum کمپانی میشلن در سال ۲۰۰۸ به میزبانی شانگهای چین ساخته شد. این رقابت به دلیل ساخت و آزمایش خودروهای بهینه از سوی خودروسازان مختلف جهان اهمیت فراوانی دارد. تندر ۹۰ بیودیزل یا زیست دیزلی به موتوری ۱,۵ لیتری DCi با قدرت ۸۵ اسب بخار مجهز بود. این پیشرانه در هر کیلومتر پیمایش تنها ۹۷ گرم گاز CO2 تولید می‌کرد. برای دستیابی به این نتیجه ساختار پیستون، انژکتورها، سیستم تزریق سوخت، گیربکس، روغن کاری و… اصلاح شده‌اند.

بهبود آیرودینامیک تندر ۹۰

داچیا برای بهبود آیرودینامیک تندر ۹۰ بیودیزل بر روی سقف این خودرو VORTEX را نصب نمود. همچنین شاهد استفاده از اسپویلری کوچک در زیر سپر جلو، انحراف و زاویه‌دار شدن چرخ‌ها و استفاده از اسپویلر عقب بودیم. تمام این تلاش‌ها ضریب درگ تندر ۹۰ را از ۰,۳۶ به ۰,۲۹ درصد رساند. علاوه بر این ضریب تعویض دنده‌ها طولانی‌تر شد و از سیستم الکترونیکی جدیدی برای پیشنهاد موقعیت تعویض دنده جهت بهبود کارایی خودرو استفاده کرده‌اند.

استانداردهای خودروی بیودیزل

در کانسپت ECO2 از تایرهای ویژه ۱۵ اینچی میشلن Pure استفاده شد. تایرهایی که طراحی آنها به گونه‌ای بود که میزان مقاوت را به حداقل می‌رساند و در نتیجه مقدار مصرف سوخت به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر پیمایش به ۳,۸ لیتر می‌رسید. هدف از ساخت این کانسپت شناخت و آشنایی بیشتر مدل‌هایی با کمترین تأثیر بر محیط زیست بود. خودروهای مزبور مطابق با استاندارد ایزو ۱۴۰۰۱ ساخته می‌شدند. آنها باید در هر کیلومتر کمتر از ۱۴۰ گرم دی اکسید کربن تولید می‌کردند. همچنین ۹۵ درصد مواد ساخت آنها بازیافتی و تنها ۵ درصد از مواد باقی مانده از پلاستیک‌های بازیافتی است.